بامداد ۲۳ خرداد ۱۳۶۷ در آخرین روزهای جنگ، عملیات بیتالمقدس هفت با رمز یا اباعبداللهالحسین و توسط نیروهای سپاه آغاز شد.
پس از تقویت دوباره ارتش عراق توسط حامیان غربی صدام حسین و هزینههایی که کشورهای عربی خلیج فارس، صرف حمایت از رژیم عراق در رویارویی با ایران میکردند، قوای مسلح این کشور دست به تهاجماتی قابل توجه در محورهای جنوبی جنگ زدند. در حالی که ایران آماده میشد تا قطعنامه۵۹۸ سازمان ملل را به عنوان معاهدهای برای پایان جنگ ۹۲ ماهه تحمیلی بپذیرد،
نیروهای دشمن با پیشروی در خطوط ایران و حتی اشغال برخی مناطق، وضعیت فوقالعادهای را به وجود آوردند. برای همین باید امتیازاتی را که رژیم عراق قصد داشت با قبول حالت نه صلح، نه جنگ از ایران بگیرد، پس گرفته میشد. بنابر این سیاست و این تاکتیک بود که عملیات بیتالمقدس ۷ یک عملیات ویژه در نوع خود بود به منظور پس زدن دشمن از این سوی خطوط بینالمللی در منطقه عمومی شلمچه خرمشهر کلید خورد. عملیات در اوج گرما توسط نیروهای لشکر ۲۷ حضرت رسول (ص) و 33 المهدی و سایر لشکرهای دیگر سپاه انجام شد.
پیش بینیهای سپاه درست از آب در نیامد. احتمال میرفت نقشه عملیات لو رفته باشد. چرا که در گرماگرم نبرد عراق تاکتیکش را عوض کرد و جلوی دو لشکر کربلا (نیروهای شمال) و نجف (نیروهای اصفهان) را گرفت و اجازه داد تا گردان کمیل از لشکر ۲۷ حضرت رسول(ص) که در میانه حرکت میکرد تا خیابانهای بصره جلو بیاید بعد عقبه را با هواپیما، بالگرد، توپ و خمپاره بست. تلفات در هر دو طرف جنگ سنگین بود. نیروهای ایران برای اینکه دشمن تصور کند تعدادشان زیاد است، دائم از نقطهای به نقطه دیگر کوچ میکردند. دستور به عقب نشینی آمد.
درآن گرمای ۵۰ درجه، برخی گردانها در تله گیر افتادند. بسیاری از نیروهای ایران به خاطر نرسیدن آب به خط مقدم از تشنگی و گرمازدگی شهید شدند و عدهای دیگر تا آخرین تیر تفنگشان جنگیدند و یا اسیر شدند. به همین علت است که نام عملیات بیتالمقدس هفت را عملیات عطش هم میگویند.